E pamundur

Ora 12 sapo dola nga provimi i pare, kam 3 ore kohe per te bere nje perseritje per provimin e ores 3:30, mundohem si gjithmone te shfrytezoj kohen ne maksimum, lexoj dhe duke ecur ne rruge, kerkoj per nje ambient te qete ku mund te lexoj, nuk shkoj ne shtepi sepse nuk dua te humbas ate 1 ore vajtje-ardhje. E bej me mend te shkoj tek nje Kafe (prane universitetit), e di qe ne kete ore nuk duhet te kete shume kliente . Futem dhe verej se kam te drejte, nuk kishte asnjer pervec kamarierit Sapo futem i kerkoj kamarierit nese mund ti ule tonin muzikes. Ai me thote po, ulem hap librin, syte e mi fillojne te skanojne faqet e UNDERTAKING Journalism (John Wilson). Degjoj qe toni i muzikes ndryshon here i larte e here i ulet, po ashtu kamarieri duke qene se nuk ka pune tjeter fillon dhe ben DJ –in) , Keshtu nga “un break my heart” “shkojme tek” gimme gimme one blabla bla” vijon me “taka –taka” , kthej syte.. kamarieri eshte teresisht e ngjitur ne ekranin e kompiuterit.. Shpresa ime rivjen kur futen dy kliente dhe ai merret per 5 minuta me ta, serish rifillon miksimi. Per nje moment mu krijua pershtypja se jam ne nje Club, as bar e as kafe por DISKOTEKE e vertete. Kesaj ndotjeje akustike i shtohet dhe nje tip loje elektronike e cila ndodhej fare prane meje , kesaj makinerie lojrash po i binte alarmi. Nje zhurme e dyfishte qe zgjat plot 2 minuta.. dhe un ndjej se u gezova kur mbeti vetem muzika e “dj-it) , ne kete konfirmim rrembej veten time, bashke me librin e pa rilexuar dhe drejtohem tek banaku :
A mund tu them diçka?-
Po – thote ai
-Here tjeter mundohuni ti respektoni pak klientet, sepse un nuk erdha per te kercyer , por thjesht per te pire nje kafe.
-Po un ia ula zerin-
– Ti ia ule zerin nga niveli me i larte qe kishe , plus asaj po beje miksim kaloje nga nje kenge ne tjetren .
Paguaj dhe dal e bindur se pas meje kamarieri do te futet ne bisede me te vetmen tavoline qe kishte dhe do te thote sa vajze e çuditshme kjo.
Filloj te mendoj per nje ambient tjeter ..mu kujtua nje kafe tjeter .. te pakten aty nuk besoj se do kene miksim. Futem brenda ulem fare prane deres pasi shoh se keshtu jam e distancuar nga zhurma e bisedave, porosis nje limon-soda, dhe kerkoj njekohesisht nese mund tia ulin pak volumin muzikes. Te pakten aty kishte nje muzike elektronike pa fjale, 30 minuta kalojne dhe degjoj qe iu ngrit serish volumi..Nderkohe qe e di se muzika per keto ambiente ne keto ore dite duhet te jete thjesht nje sfond i lehte kam frike se e kam gabim, sepse duket se preferohet pikerisht kjo lloj muzike me kete ton te larte..
E lodhur, mendoj te shkoj tek biblioteka e Universitetit.. mund te kisha shkuar dhe ne fillim por e dija, se do te kishte shume studente. Gjithsesi, them ta provoj, ulem, mundohem te perqendrohem, por eshte e pamundur ne biblioteke bisedohet, debatohet , flasin ne celulare, bien zile telefonash.. printeri eshte i lodhur fare, ben nje zhurme qe sikur po thyen arra dhe nuk ndalon asnjehere sepse eshte i vetmi printer per te gjithe studentet qe shkarkojne artikuj akademik nga Jstor. Dy here bera thirrje ne menyren me civile te mundur te ulin pakez zerin..me duket se bera gabim sepse filluan te flasin me ze me te larte.
Ne kete kohe e kuptoj se duhet te dal qe aty..Dal ne koridorin e katit te dyte, ulem ne shkalle dhe per 3 minuta besova se ishte ambienti me i qete. E ndjej se kam ftohte por i rezistoj atij. Perqendrohem, bej nje perseritje te plot 3 faqeve.. fillojne dhe degjohen zhurma dhe ne koridor , hapa profesoresh , studentesh. Dy profesore takohen , flasin me njeri tjetrin (anglisht) , them me vete ku e gjeten keta te rrine kaq prane meje gjithe koridoret bosh jane , gjithsesi riperqendrohem tek leximi im, biseda qe ata bejne , me sakte zhurma qe ata bejne per veshet e mi eshte qindra here me e paket se lufta akustike ne « Biblioteke » apo Kafe . Nuk kalon shume dhe nga biblioteka dalin dy studente te tjere per te pire cigare prane dritares.. fillojne dhe flasin..zevendesuan profesoret.. nderkohe qe une po mendoja se keto 3 ore duhet ti kisha kaluar ne Shtepi.

Përgjysmë

Sa më shumë kalon koha aq më shumë më duket se ne shqiptaret cdo gjë e bëjmë përgjysmë. Sa koshient jemi ne për këtë .. Nuk e di c’mund të thuhet kur sheh se në fakt dhe stacionet e autobusëve në Tiranë nuk kanë as pikënisje e as destinacion. Në klasën time të antropologjise mësova se ekziston një fis i cili beson në formën rrethore të kohës.
Më grushtues, ironik dhe pse jo sarkastik më duket vendosja e reklames “ What’s up?’ në anët e këtyre “stacioneve të autobusëve” sikur duan të të thonë “ So What?”.. Kështu më duket se dhe titulli përgjysmë nuk i shkon këtij shkrimi ..kjo sepse kur gjërat bëhen duke vënë theksin tek dizenjoja, në këtë rast stacioni i bukur autobusit.. dhe mungon ajo që është thelbësore : informacioni.
Informacioni se cili autobus kalon, ku shkon dhe më normalje do të ishte që të printohej një minharte. Sërish dhe këtu një nën pikpyetje tjetër e madhe sepse vetë autobusët në të shumtën kanë një karton të printuar më se keqi e të lodhur ku tregojnë trajektoren .. as trajektore nuk quhet .. per ti rënë shkurt tregojne piken A ku nisen dhe B ku mbërrijne. Padyshim duket se ne nuk e dime ku shkojme si shkojme .. më sakte në këtë foto tregojmë se sa të verber jemi ne. . ose ecim dhe ne në një forme rrethore qe i perket nje ‘civilizimi’ tjeter atij që është i lodhur, që nuk ka pse të dije se ku shkon sepse në fakt qëndron vend numero.

...

Të shtunën e dua, kjo sepse në agjendën time te ngjeshur kjo dite me lejon te leviz pak me lirshëm. Sot dola te blija ca ushqime në një dyqan tek i cili shkoj vazhdimisht. Zgjedh artikujt që më duhen dhe afrohem të paguaj. Aty për momentin është nje grua(nëna e pronarit), kjo grua e vjeter e lodhur nga jeta, nga vitet e punes gjate komunizmit, nga 18 vitet ne kurbet (Greqi), tani lodhet duke punuar tek dyqani i të birit.. më thotë që shpëtimi i saj do të jetë kur i biri do martohet. Pasi ai lodhet ne dyqan duke punuar, njekohesisht dhe ajo punon por ai kur shkon në shtëpi pret gjithashtu që e ëma ti gatuajë, ti kete palosur rrobat e lare-hekurosura .. Dhe më thotë që kur ai të martohet dhe te kete nje grua do te jetë shumë e lumtur pasi në këtë mënyrë do ti hiqen obligimet. Ajo do kërkojë të rrijë në një biruce do kërkoje te hajë njeherë në dite dhe mjafton të jete e qetë..
Në këtë dyqan nuk kanë punëtore jo vetëm se nuk ua mban dot xhepi por edhe se siç thote ajo « nuk mund te kete besim ».. Më pyet si shkon puna tek kafe-bari im dhe un i them mire. Por pyetja që më befasoi ishte: Po tek ti a marrin kafe me listë ?!Kjo pyetje shoqërohet me një gjest po aq interesant, zonja (së cilës asnjëherë nuk ia kam mësuar emrin) më tregon një fletore me fletë që protestojnë nga pjesa lidhëse metalike që duhet ti mbaje. Në atë moment më ikën shumë fjalë, mu ndaluan shumë mendime që ecnin në mënyrë paralele ..këtë heshtje e theu « zilja » që më dërgoi Erjola(nje mikja ime) .. sinjal që tregonte se duhej ta merrja në telefon pasi ajo nuk ka nr me 20 ...