Rest in Peace Aaron Swartz

Nuk e njihja Aaron Swartz, jo sepse nuk me kane interesuar idete qe ai mbronte, por sepse ne kete mal informacioni te pafiltruar qe na perplaset cdo dite ne mendjet tona nepermjet medias multidimensionale (asaj vizive, te printuar,online, dhe me se fundmi rrjetet sociale) ka shume llum. Vizualisht njemije here I kam thene vetes sa shume I urrej keto informacionet per te cilat nuk kam kurrfare interesi e qe per me teper me rishfaqen pa marre leje, te marrin kohe e cila mund te ishte kaluar ne menyre me te cmuar. Perpos kesaj jetojme ne nje kohe ku shkelqejne me shume boshlleqet se sa ata qe kane realisht per te dhene e mesuar prej tyre. Me shume shkelqen nje kengetare qe eshte xhveshur mire sesa nje studiuese, me shume merr like nje BB-ist qe ka shitur ca dite jete ne publik sesa nje person qe ka ideuar dhe performuar progress per te stimuluar shoqerine. Nuk dua ti bej lajka Aaron Swartz it pasi po e njoh fale vdekjes se tij, por nderkohe qe cdo humbje njerezore eshte humbje , kur humbasin njerez si Aron qe guxuan te sfidojne per nje te mire publike ne interes shume te gjere si ajo e aksesit falas tek informacioni tek dija, humbja behet eksponenciale, jo vetem per shoqerine Amerikane por per ate mbare boterore. Debati mbi teknologjine dhe etiken ligjore eshte ne fillesat e saj, teknologjia ecen me hapa shume me gjigante sesa ajo e adaptuesve e politikave ligjore ndaj saj, ndjej se do te kete keshtu gjithmone, por aktualisht ky boshllek eshte shume I gjere, kombinuar me vete anen e erret te asaj qe ne e quajme drejtesi. Aron ishte depresiv, u vetvar sipas mediave, megjithate ky flijim nuk e shpeton nga pafajesia kontekstin ligjor qe e rrethoi dhe qe kerkoi ta burgoste per te pakten 35 vjet. Lamtumire mendje e bukur, lamtumire aktivist,lamtumire idealist

disa njerez jetojne pak por I japin me shume kesaj shoqerie se sa shume te tjere qe kane jetuar shume, ti ke lene gjurme, faleminderit!

Lot krokodili!

Është vërtet ironike dhe irrituese të shikosh se si Sali Berisha, kryeministri i këtij vendi, krenohet me ndjeshmërinë që paska kundrejt paraplegjikëve, tetraplegjikëve e të verbërve apo e thënë ndryshe ndaj atyre me aftësi të kufizuara, ndërkohë si kryeministër i këtij vendi i ka burgosur për së gjalli. Shumica e këtyre paraplegjikëve, tetraplegjikëve, dhe të verbërve nuk janë më me aftësi të kufizuara sepse nuk kane as shansin me të vogël në këtë vend që të jenë të tillë. Ata janë totalisht të izoluar nga jeta sociale,edukative e administrative. Të afërmit e tyre në rastin më të mirë arrijnë tu bëhen ndihmës infermierë e tua lehtësojnë disi jetën por dhe në këtë anë, në mundësinë me optimale kjo kategori sociale qëndron e përjashtuar nga vetë shoqëria, e nëse përkundrejt dëshirës së mirë për të qenë të pranishëm dhe në ndonjë aktivitet normal ata sërish do e bëjnë këtë përkundrejt një poshtërimi të dinjitetit te tyre pasi do të duhet te kenë kryefjale “faleminderit” në çdo lëvizje që ata mund të bëjnë. Nga pikëpamja administrative: Edhe të marrësh një certifikatë në gjendjen civile për dike që ndodhet në karrigen me rrota është e pamundur ngjitja nëpërmjet shkallëve, për një person me aftësi të kufizuara shkallët janë vërtet vrastare. Kombinimi alla-shqiptar i transformimit në zyra të pallateve, ku asnjëherë nuk kanë ekzistuar rampat apo ashensorët, bashkë me moskokëçarjen tradicionalisht ndaj kësaj shtrese të shoqërisë, i jep një personi me aftësi të kufizuara një shuplake të detyrueshme për tu mbajtur mend. Sa per aksesin tek mjetet e transportit te perbashket urban, prania e kondicionereve eshte tallje me vete per kete klase qe nuk ka as shansin me te vogel te mund ta perdore me dinjitet kete sherbim! Spitalet: E njëjta situatë edhe në rastet kur mund të ketë ashensor në brendësi, në hyrje ka gjithmonë shkallë. Shkollat: Këtu kemi qershinë mbi tortë, pasi bëhet fjalë për foltoret e të ardhmes. Në praktike duket qartë se nuk stimulohet kurrsesi respekti ndaj kësaj klasë të shoqërisë sonë, përkundrazi diskriminimi sado pasiv e bën të pamundur qoftë dhe nuancën e shpresës për të nesërmen. Po e lëmë mënjanë mungesën e shkollimit të avancuar për këtë kategori e cila për më tepër minimizion dhe më shumë shanset për tu punësuar dhe përjashton krejtësisht mundësinë në pjesëmarrjen në një mënyrë aktive në jetën politike. Ana kulturore Një person me aftësi të kufizuara duhet ta harroje (apo mos e njohë fare) teatrin, operën, pse jo dhe prezantimin e ndonjë libri që organizojnë shtëpitë e njohura botuese apo nëse lokali apo ambienti ku zgjidhet është në kat të dytë. Sa për televizionin akoma kanalet e njohura si Top-Channel apo Klan, e kanë të pamundur të gjejnë dikë qe flet me gjuhën e shenjave edhe pse arrijnë të investojnë miliona në spektaklet që ofrojnë. Sa për pushimet verore kjo kategori duhet të ëndërroje akoma për shumë e shumë vite. Të vetmet hotele që kanë menduar për ketë kategori janë tre, dhe këta brenda Tiranës. Ndaj, i bëj thirrje qeverisë që përpara patetizmit që shprehin në rrjetet sociale, të marrin masa konkrete, të gjobiten ato biznese të industrisë së ndërtimit që nuk praktikojnë standardet lehtësuese për këtë kategori. Ministria e Punëve Publike dhe e Transportit të jetë e para që ato pseudo kthimet në trotuare ti bëjë siç duhet e të përfshijë në mënyre me strikte në axhendat e ardhshme të projekteve që ka standardet e duhura. I bëj thirrje dhe vetë individëve me aftësi të kufizuare që të organizohen dhe të reagojnë me ato mundësi që kanë pasi jetonjnë një shtet ku ju kanë kthyer në individë jo më me aftësi të kufizuara por totalisht të burgosur! Ndërsa kryeministrit i them qe kur “flet” me servilët apo militantët e tij realisht i bie që flet me veten. Ja pra kulmi i kulmit, një media sociale e nivelit të “komunikimit me publikun” që përdoret për të “folur me veten”! Botuar me 11/01/2013 Tirana Observer